هنر رزمی کاراته دارای قدمتی بسیار است در این راستا نیز نام های مختلفی را بر اساس منطقه جغرافیایی بر خود گرفته بود. در سال 1692 با اتحاد بین اساتید و دوجوهای مختلف جزیره، روش‌های به یادگار مانده از چینی‌ها (کمپو) و سبک‌های محلی در هم آمیخته شده و روش مبارزه‌ای جدیدی به ثبت رسید و آن را ته (به معنای دست) نامیدند.

در طی سالهای اولیه توسعه، ته در خفای شدید تمرین می‌شد زیرا بر طبق قانون هرگونه ردپایی از هنرهای رزمی اُکنیاوایی ممنوع بود. سه مکتب پیشروی ته که در شهرهای شوری، ناها و توماری واقع شده بودند پنهانی به کار خود ادامه دادند تا از مجازات سامورایی‌هایی شیمازو به دور باشند. بعلت اینگونه ماجراها و پنهان‌کاری‌ها ته دو ویژگی خاص به خود گرفت.

اول اینکه بعنوان هنری شناخته شد که فقط تعداد کمی از اشخاص با آن آشنایی داشتند،

ثانیاً از آنجاییکه تنها هدف آن کشتن و یا مصدوم نمودن حریف بود، بی‌نهایت وحشیانه گردید.

بعدها به دلیل اینکه هنر ته در خفا تمرین می‌شد هیچ نوشته‌ای در مورد آن بدست نیامد، تنها تاریخی که از این دوره به دست رسیده ‌ داستانهایی است که دهان به دهان نقل و نسل به نسل منتقل گردیده است.

بین سالهای 1784 و 1903 توده (همان کاراته) جایگزین روش ته که شکل اصلی نبرد به روش اُکیناوایی بود شد. در طی این دوران روشها و سیستم‌های مبارزه شروع به تکامل کردند و به سبک‌های مختلف طبقه‌بندی شدند. این سبک‌ها و روش‌ها، ویژگی‌های رزمی و افکار افرادی را که می‌رفت استادان سبک خود شوند را شکل دادند.

در سال 1935 میلادی انجمن استادان اوکیناوایی که صاحب سبکهای مختلفی بودندتشکیل شدتا بتوانند نام واحدی را بر این هنر اطلاق کنند. آنها این هنر را کاراته نامیدند که به معنی هنر دفاع بوسیله دست خالی یا بدون سلاح است. بعضی از استادان معتقدندکه واژه ژاپنی دو به معنی روش نیز باید به این نام افزوده شود.

اولین گروه از اساتید اُکیناوایی که کاراته را به ژاپن معرفی کردند.
از راست به چپ: تایرا، ناکازونه، مابونی، موتوبو، فوناکوشی،
شی‌مودا، اُتسوکا، تویاما. توکیو، دهه 30 میلادی